Vrijdag dag 7 - Mountainhike

Het kussen wat we hier in het Hotel hebben, is groot, hard en zwaar. Zo slaapt hij ook. Daarbij voelt het matras ook hard aan. Maargoed we mogen niet klagen we hebben dit keer geen matras waar je de springveren doorheen voelt.

Om 9:00 uur beneden in het restaurant ontbeten. Pistoletjes met kaas en komkommer en een gekookt eitje erbij. Er stond een grote fles water op tafel. Het leek mij wel lekker om een glas water bij het ontbijt te hebben. Knijp ik in het kraantje wat op de fles zit en houd mijn glas eronder. Spuit er allemaal water uit. Niet zo zuinig ook. Jochem nat, vloer nat en de tafel + onze borden nat. Ooeps.. Bleek dat het koolzuurhoudend water was ipv gewoon plat water. Dat in combinatie met een tot de rand toe volle fles - geen succes. Bij het ontbijt hebben we de koffieautomaat uitgeprobeerd in plaats van een glaasje water. Wat ook niet verkeerd was trouwens. Na het ontbijt heb ik spullen klaargelegd die we mee wouden en heeft Jochem in de supermarkt naast het hotel eten en drinken gehaald.

Om 11:15 uur vertrokken we vanuit het hotel over de W. Zamoyskiego, met een volle rugzak en de geplastificeerde kaart van Zakopane inclusief de Tatra Mountains richting de bergen. Voordat we de bergen in trokken kochten we bij een kraampje langs de Przewodnikow Tatzanskich een poncho voor mij. Aangekomen bij het National Park besloten we het blauwe pad te nemen richting een meer: Czarny Staw Gasienicowy. Hier zouden we ongeveer 3 uur over doen om te komen en iets korter terug. Volgens mij was een kilometer of 10 lopen naar het meer.

We waren het pad nog niet ingeslagen of we moesten al stijl omhoog via grote keien. Met de gedachten dat het vast alleen het eerste stuk zou zijn klommen we omhoog (er was namelijk ook de optie om het 'familie pad' te nemen). Om 12:00 uur begonnen we aan het blauwe pad en pas rond 12:45 uur - drie kwartier later - kwamen we aan bij het eerste uitkijkpunt. Hier eindigden de keien in een grote rots met een smal open stuk vanaf waar je tussen de bomen door op de bergen uitkeek. Na een korte break liepen we verder, weer een klim omhoog over keien en boomwortels. Na een tijdje kwamen we op een pad wat uitzicht had over het dal. Beneden ons aan de linkerkant lagen de dorpjes en als we nog iets omhoog liepen zagen we aan de rechterkant het dal met bomen en een wandelpad. Dit is de gele route - waarschijnlijk het familie pad waar we niet voor besloten te gaan, achteraf gezien had ik toch wel graag dat pad genomen. Het gele pad loopt veel minder stijl, eerder kronkelend omhoog. Langs het dal liepen we op de berg door naar een open plek met een routepaal. Op de paal stonden de richtingen aangegeven + hoelang het duurde tot aan het volgende punt. Bij dit punt aangekomen hadden we er al 1 uur en 50 minuten opzitten. 15 minuten langer dan op de kaart was aangegeven.

We vervolgden het pad naar het volgende punt. Vanaf dit stuk liepen we op grote keien als een soort trap naar beneden. Rechts van ons was de berg en links het dal met een stromend meertje. Vijfendertig minuten later kwamen we bij het volgende punt aan. Dit keer aardig op schema, we hadden er maar 5 minuten langer over gedaan, wat toe te wijden was aan de pauze onderweg. Hier stonden houten hutjes. Met de bergen erachter was dit een prachtig aangezicht. De combinatie bergen, bloemen en hutjes is schitterend! Ik was dan ook erg blij dat ik de camera ingepakt had. Het liefst heb ik er altijd een bij me. Of een telefoon waar een goede camera op zit. Op dit punt aangekomen waren we al aardig moe en deden onze voeten en kuiten zeer van het omhoog klimmen.

Op het bord stond nog 30 minuten lopen naar het meer. Dit laatste stuk was gevaarlijk! Je liep op hele grote rotsblokken vergeleken met de keien hiervoor. De rotsblokken lagen wat los en waren nat van de regen. Wat de rotsblokken naast het feit dat ze wiebelden ook nog glad maakten. Rechts weer de berg en links het dal met stromend beekje. Bij het stuk met de rotsblokken stonden er aan de linkerkant geen bomen of struiken. Niks om een eventuele val op te vangen. Je keek recht de afgrond in. De rotsblokken lagen schots en scheef met scherpe hoeken en randjes omhoog. Het pad was niet zo breed en met tegenliggers moest je goed kijken waar je liep. Op bepaalde punten drukte je jezelf met je rug tegen de - niet gevaarlijke - rand zodat de passerende wandelaar zichzelf niet zo dicht langs de afgrond hoefden te manoeuvreren. Het pad leek oneindig te zijn. We vroegen ons op dit punt af of we al bijna bij het meer zouden zijn.

Bij de top van het laatste pad aangekomen keek je uit over het meer. We liepen naar beneden helemaal tot aan het meer. Wat een bijzonder uitzicht! Een meer in het midden van de bergen. In het meer zwommen eendjes die maar wat blij waren met de verzamelde toeristen. Kindjes voerden ze stukjes brood. Van mij kreeg ze een klein stukje van mijn koekje. Ik had ondertussen trek gekregen van de intensieve wandeling. En weer begon het te regenen Het weer wisselde om het half uur. Regen en kou met iets later zonneschijn en warmte. Omdat ik zelf geen jas mee heb mocht ik die van Jochem aan. Zijn jas is mij veelte groot. Maar ik was er maar wat blij mee. Toen het nog harder begon te regenen heb ik de jas terug gegeven en de net nieuwe poncho over mijn vest getrokken. De poncho was nóg langer. Deze kwam bijna tot aan mijn enkels. Huge. Ik kon er in zwemmen, maar bleef wel droog. Voorzichtig liepen we terug over de dangerous natte keien terug naar het eerste punt vanaf het meer. Ik voelde mij net één van de zeven dwergen, al fluitend stappend op de keien. Voor ons liep een man die zijn poncho aantrok. Hij liep het pad in zijn eentje en begon ons in het Pools aan te spreken toen we passeerden. Opnieuw verstonden we niks van het Pools. Aan zijn houding maakte ik op dat hij ons vroeg om zijn poncho over zijn tas te doen. Dit deed ik dan ook waarna we de weg vervolgden. Vlak voor het eerste punt kon ik een stuk doorlopen. De keien waren niet meer zo groot en het pad lag wat vlakker. Toen ik bij het punt was aangekomen en achter mij keek - ik zag of hoorde niks met die poncho - was Jochem nergens te bekennen. Er kwamen al drie mensen het pad af maar geen Jochem. Ik begon me zorgen te maken en stond op het punt om de weg terug te lopen toen hij eraan kwam. Zijn linker onderbeen en schoen helemaal doorweekt. Hij was gestopt om naar beestjes te kijken in een beekje en was uitgegleden - typisch. Een natte voet kon hij niet meer voorkomen. Het punt waar we nu stonden had de hutjes om zich heen staan. Omdat het weer nu guriger was dan op de heenweg was ik erg blij dat we al foto's hadden gemaakt.

In de regen liepen we door via de trap met keien omhoog naar het volgende punt - de kruising van de blauwe en gele route. De blauwe route was nog 1 uur + 10 minuten terug en waarschijnlijk nog wel langer door de natgeregende keien en voor het gele pad stond een uur. Die was sneller, doordat het pad door het dal liep. De keus was snel gemaakt - Yellow here we go. De route bleek niet zo gemakkelijk als gedacht. Ook deze afdaling bestond uit grote gladde keien. Je moest voorzichtig lopen en goed kijken waar je je voet neerzetten om niet te vallen of je enkel klem te zetten. Wat hebben wij die keien een paar keer vervloekt. Door de modder stapten we een aantal keren flink mis. Met je enkel schaafde je langs een puntige kei en als je je mis stapte verzwikte je je enkel. Daarbij kreeg Jochem last van zijn knie. Lekker stel zijn we. Mijn linker knie deed zeer tijdens de klim en zijn knie tijdens de afdaling. Echt alles deed zeer op dit punt. Wat waren wij opgelucht toen het pad overging op kiezelstenen.

Langs het kiezelstenen pad liepen we langs een beekje met kleine waterval. Wat een kracht schuilt daarachter. Hier vlakbij stonden weer hutjes. Het leek erop dat dit schuilhutjes voor het vee was. Het weer is ook zo onvoorspelbaar in de bergen, de koeien maken er vast gretig gebruik van. rondom de hutten groeiden hoge paarse bloemen - leken op distels. Wat een prachtig mooi stukje bergleven. Helemaal met de schijnende zon op de verdampende net gevallen regen. Adembenemend mooi.

Een half uur later kwamen we opgelucht en uitgeput aan bij het startpunt. We waren er alleen nog niet. Het laatste stuk was de berg af en Zakopane door. Onze schoenen waren vies en doorweekt. Mijn binnenzool was helemaal naar voren geschoven en in Jochems Allstars zat een scheur. In het hostel hebben we als eerste een lange warme douche genomen.

's Avonds voelde ik mij niet zo lekker. De thermometer gaf 38,3 aan. Beiden hadden we ook last van onze darmen gekregen gedurende de dag. Het avondeten bestond dan ook uit een droog bolletje en een appel. Op tijd gaan slapen. In totaal hebben we 7 uur in de bergen doorgebracht.